Breska vegabréfsáritunarstjórnin heftir allt að hálfa milljón viðskiptavini á ári

Á blaðamannafundi í London í Grand Connaught Rooms 14. mars klukkan 11:00 mun European Tour Operator Association (ETOA) varpa ljósi á þrjú helstu vandamál sem hafa áhrif á komandi ferðaþjónustu: skatt, vegabréfsáritanir og áhrif Ólympíuleikanna.

Vegabréfsáritanir eru stórt vandamál fyrir ferðaþjónustu á heimleið frá langferðamörkuðum eins og Kína og Indlandi. Þriðjungur kaupenda hjá BIM hefur bein áhrif á þetta.
Þessar áhyggjur eru studdar af vegabréfsáritunarkönnun ETOA. Þetta sýndi mikla óánægju með vegabréfsáritunarferli Bretlands og Írlands. Það leiddi í fyrsta sinn í ljós tap á viðskiptum vegna þess að fólk hætti við umsóknir um vegabréfsáritun.
Þegar spurt var hvaða ræðisyfirvöld myndu meta sem erfiðasta við að afgreiða vegabréfsáritanir, var Bretland í fyrsta sæti: 20% svarenda í könnuninni töldu það vera erfiðasta.

Könnun okkar leiddi einnig í ljós tekjutap ferðaþjónustunnar vegna vinnslu. Frá könnuðum mörkuðum okkar missti Bretland yfir 300,000 langleiðina viðskiptavini sem höfðu ætlað að koma í frí, en létu skrifræði og afskiptasemi fælna.

Þetta er alveg skiljanlegt. Möguleikinn á að ljúka vegabréfsáritunarferli er skelfilegt fyrir hugsanlegan gest. Allir sem vilja koma til Bretlands frá til dæmis Kína verða að panta tíma í vegabréfsáritunarmiðstöð (sem getur verið í 500 mílna fjarlægð), fylla út eyðublað á ensku (ekki bara erlendu tungumáli heldur erlendu letri), vera ljósmynduð og fingrafar (ferli sem tengist glæpastarfsemi) og síðan tekið viðtal; þá eru þeir rukkaðir um 70 pund, án þess að tryggja að þeir fái vegabréfsáritun.

Móðgandi þessa ferlis gætir mjög, sérstaklega í samfélögum þar sem einstaklingsvirðing er mikilvæg. „Það er ekkert næði fyrir umsækjendur,“ sagði kínverskur ferðaskrifstofa, „þeir eru beðnir um að leggja fram bréf frá vinnuveitanda sínum til að sanna að þeir hafi leyfi fyrir fyrirhugaðan ferðatíma og fyrir vinnuveitandann að tilgreina hvar þeir ætla að vera. Ferðast. Þetta myndi aldrei gerast í Evrópu."

Það er skynjun á röngum hroka. „Hvað er gott við vegabréfsáritunarferlið í Bretlandi? skrifaði umboðsmaður í Miðausturlöndum, „Löngar biðraðir, tafir á pappírsvinnu, dýr, of stuttur vinnutími; framkoma starfsfólks gerir það að verkum að umsækjanda finnst þeir vera að gera honum mikinn greiða með því að samþykkja eða jafnvel taka umsókn hans til athugunar.“ Það kemur varla á óvart að í heild sinni erum við álitin „of varkár, svolítið hrokafull og örlítið kynþáttahatari“.

Fáránlegasta vandamálið kemur upp þegar viðskiptavinur, sem þarf vegabréfsáritun, vill fara í skoðunarferð um bæði Bretland og Írland. Þeir verða að kaupa tvær aðskildar vegabréfsáritanir til margra komu, nauðsynlegar fyrir leyfi til að ferðast til og frá Norður-Írlandi frá lýðveldinu. Kjánaskapurinn á sér stað þegar viðskiptavinurinn, eftir að hafa fengið 155 punda vegabréfsáritun, kemst að því að enginn lítur á vegabréfið sitt við írsku landamærin.

Bretland og Írland krefjast aðskildra vegabréfsáritana fyrir sameiginlegt landamærasvæði. Það er erfitt að finna grátlega heimskulegri beitingu skrifræðis en þetta.
Tom Jenkins, framkvæmdastjóri ETOA, sagði: „Nýja ferðamálastefnan, sem hleypt var af stokkunum fyrir tíu dögum, viðurkennir að það eru erfiðleikar. En umfang vandans er slíkt að ekki er brugðist við með því að gefa út leiðbeiningar fyrir umsækjendur á þeirra eigin tungumáli. Kostnaður Bretlands af erlendum útflutningi er á bilinu hálfur til þrír fjórðu úr milljarði punda á ári. Þúsundir starfa eru að tapast þrátt fyrir þessa grófu og firrandi afstöðu til viðskiptavina okkar.“